سرگذشت: فاطمه گودرزی
فاطمه گودرزی 19 تیر سال 1342 در تهران چشم به جهان گشود.
او دارای مدرک تحصیلات دیپلم اقتصاد می باشد و دوران 2 ساله تئاتر را در اداره بازیگری طی کرده می باشد. همسرش عبدالرضا گنجی کارگردان سینما و تلویزیون می باشد.
گودرزی از سال 1367 با سریال تلویزیونی گالشهای مادر بزرگ کار هنریاش را ابتدا کرد. در سال 69 با بازی در فیلم به خاطر همه چیز کاری از رجب محمدین سینما برای او ابتدا شد.
او با بازی در فیلم میخواهم زنده بمانم مستقر کرد که تا قبل از این تواناییهایش را نادیده گرفته بودند. در سیزدهمین جشنواره فیلم فجر پاداشای به او تعلق نگرفت، اما در دوران بعد، پاداشاش را برای بازی در فیلم غزال گرفت.
گودرزی تا مدتها بعد از میخواهم زنده بمانم، مجال نمایش تواناییهایش را پیدا نکرد تا اینکه در سریال تلویزیونی دردسر والدین بار دیگر مستقر کرد که همچنان هنرمند چیره دستی می باشد.
یکی از پروژههای او فیلم سینمایی فوتبالیستها با حضور علی پروین، حمید استیلی و افشین پیروانی بود، فیلمی که در سال 79 توسط علیاکبر ثقفی مقابل دوربین رفت.
از سریالهای تلویزیونی او که در افکار مانده می باشد، ترانه مادری، دردسر والدین، آپارتمان و رعنا و در وادی سینما هم همسر دلخواه من، ازدواج صورتی، ازدواج به سبک ایرانی، غزال، جنگ نفتکشها و تلفن میتوان اشاره کرد.
فاطمه گودرزی از جمله بازیگرانی می باشد که همیشه از حاشیه دوری گرفته و کمتر گفت و گو میکند.
حضور در ورزشگاه کوریتیبا
فاطمه گودرزی با همراهی هنرمندانی که به برزیل سفر کرده بودند در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ برزیل با حضور در ورزشگاه آرنا دا بایشادا در شهر کوریتیبا بیننده اولین بازی ایران در جام جهانی بودند. حریف ایران در این بازی نیجریه بود.
فیلم سینمایی
نام فیلم (سال تولید) |
---|
مهاجران (۱۳۶۹) |
به خاطر همه چیز (۱۳۶۹) |
منزل خلوت (۱۳۷۰) |
افسانه مه پلنگ (۱۳۷۰) |
جنگ نفتکشها (۱۳۷۲) |
میخواهم زنده بمانم (۱۳۷۳) |
بهشت پوشیده (۱۳۷۳) |
آرزوی بزرگ (۱۳۷۳) |
غزال (۱۳۷۴) |
حریف دل (۱۳۷۵) |
تابلویی برای عشق (۱۳۷۶) |
جنگجوی پیروز (۱۳۷۷) |
تلفن (۱۳۷۸) |
همسر دلخواه من (۱۳۷۹) |
فوتبالیستها (۱۳۷۹) |
آب (۱۳۸۰) |
ازدواج صورتی (۱۳۸۳) |
ازدواج به سبک ایرانی (۱۳۸۳) |
نیما یوشیج (۱۳۸۵) |
دستهای خالی (۱۳۸۵) |
سرانجام راه (۱۳۸۵) |
شب حوراء (۱۳۸۶) |
گنجشکک اشیمشی (۱۳۹۲) |
آنچه مردان دربارهٔ زنان نمیدانند (۱۳۹۲) |
سایه (۱۳۹۴) |